गोष्ट तशी माझ्या लहानपणीची पण त्या घटनेतून मिळालेला धडा मात्र पदोपदी पुन्हा पुन्हा मिळत असतो.   मी असेन आठ – दहा वर्षाचा, म्हणजे बघा, मी तिसरी-चौथीत शिकत असतानाची ही गोष्ट, तेव्हा काय झाले, एके दिवशी आमच्या गल्लीत एक बासरीवाला बांबूच्या बासर्‍या विकायला आला, त्याच्या खांद्यावर एक मोठा बांबू आणि त्याला लगडलेल्या विविध आकाराच्या बासर्‍या! तो बासरीवाला बासरीवर त्या काळात गाजत असलेले एक हिंदी चित्रपटातले गाणे अत्यंत सुमुधुर पणे वाजवत होता.   मला जन्मजातच संगीताची आवड, एक दैवी देगणीच लाभली आहे म्हणा ना, मला ते बासरी प्रकरण फार आवडले! तशी माझ्या कडे एक बांबूची बासरी होतीच ती काही चांगली वाजत नव्हती, या बासरीवाल्या कडची बासरी चांगली वाजतेय , ही जर बासरी आपल्याला मिळाली तर आपण ही अशीच सुंदर बासरी वाजवू शकू ! बस्स , अगदी अश्शीच बासरी आपल्याला हवी, आपल्यालाही बासरीवर…

फार वर्षापूर्वी ‘व्यक्तीमत्व विकास’ संदर्भात एक बोधकथा ऐकली होती , त्यातल्या संदेशाचा मला फार उपयोग झाला. काय आश्चर्य बघा , आज त्या बोधकथेतला प्रसंग जसाच्या तसा माझ्या समोर घडला .... त्याचे असे झाले ... आज एक जातक संध्याकाळी भेटायला आले होते, पावसाची भुरभुर चालु असल्याने त्यांनी आपली छत्री बरोबर आणली होती. काम झाल्यावर ते निघून गेले , जरा वेळाने माझ्या लक्षात आले की साहेब आपली छत्री विसरुन गेले आहेत. त्यांचा फोन नंबर असल्याने मी लगेच त्यांना फोन करुन छत्री बद्दल सांगीतले , ते तसे फार दूर गेले नसल्याने लगेचच यु-टर्न घेऊन परत आले. “धन्यवाद, ही छत्री माझी लाडकी आहे, चाळीस वर्षा पुर्वी घेतली , आता अशा मोठ्या आणि दणकट छत्र्यां बाजारात भेटत नाहीत,  आजकालच्या चीनी बनावटीच्या छ्त्र्यात काही दम नाही. ही छत्री घेऊन चाळीस वर्षे झाली , माझ्या मैत्रीणी सारखी…